Minimale verpleegkundige gesprekken
Koen Verbelen
Wat drijft je als verpleegkundige? Wat boeit je, wat maakt je dag? Koen Verbelen (53), bestuurslid van het regionaal netwerk Waasland en stafmedewerker bij het Psychiatrisch Centrum Sint-Hiëronymus, vertelt over de balans tussen sociale contacten en innerlijke rust.
‘Menselijk contact, daar draait het om.’
Dienstbaarheid is een waarde die ik van mijn ouders meekreeg en die mijn keuze voor verpleegkunde mee bepaalde. Ik ben altijd al geboeid geweest door het werken met mensen.
Mijn keuze voor de geestelijke gezondheidszorg was al snel gemaakt. Tijdens een van mijn stages kreeg ik te horen dat ik meer aandacht besteedde aan de persoon in het bed, dan aan de verpleegkundige technieken. Dat was ook wat voor mij het belangrijkste was.
Menselijk contact, betekenisvolle relaties, dat is wat me dagelijks drijft. Wanneer ik 's morgens naar het werk fiets, weet ik dat er een dag voor me ligt met interessante ontmoetingen. Na 29 jaar werken als psychiatrisch verpleegkundige, maakte ik vorige jaar de overstap naar een functie als stafmedewerker. Ook in mijn huidige job geniet ik vooral van het contact met collega's en patiënten. In deze coronatijd is de uitdaging groter om vorm te geven aan menselijk contact. Dit zorgt er volgens mij mee voor dat we onze job vandaag als zwaarder ervaren.
Kansen om projecten uit te werken, geven me voldoening. Zo'n projecten vragen energie, maar je krijgt deze dubbel terug. Zo kon ik binnen ons ziekenhuis mee de vrijwilligerswerking uitwerken. Daarnaast stampte ik mee onze muziekband uit de grond. Een hoogtepunt was voor mij hun optreden in de Stadsschouwburg, een avond waar ik mooie herinneringen aan bewaar.
'Ik heb een mooie uitdaging voor jou', zei de directeur Nursing tegen me toen hij me voorstelde om lid te worden van het regionaal netwerk Waasland van NVKVV. Die zin had hij ook gebruikt toen hij me voorstelde om afdelingshoofd te worden, ik wist dus dat dit een belangrijke kans was. Het regionaal netwerk staat voor mij voor ontmoetingen over disciplines heen.
Innerlijke rust vind ik in de natuur. Ik heb het geluk om dagelijks met de fiets naar het ziekenhuis te kunnen gaan, onderweg geniet ik van wat ik rond me zie. Ook geniet ik ervan om 's avonds op de sofa televisie te kijken of om piano te leren spelen. In mijn werk heb ik veel contact met anderen, om tot rust te komen moet ik soms alleen zijn. Het is zoeken naar de juiste balans.
Het stigma over geestelijke gezondheidszorg is er nog steeds. Toen 25 jaar geleden mijn vrouw voor het eerst in ons ziekenhuis kwam, was ze onder de indruk van wat ze zag. Mijn dochter had tien jaar geleden dezelfde ervaring. Wat voor mij heel gewoon is, is voor hen ongewoon. We moeten ons blijven inzetten om dat stigma te doen afnemen.